der is alwez hope..
kamu tuh suka sgt tenggelam sgt dgn masalah sendri. yg kdg2 bukan masalah pon. org laen, tido kelaparan, berbumbungkan bintang, bertemankan ketakutan.. kamu relax je. makan sedap. rumah ada, kaki ada, tangan ada, semua cukup.. melebar lagi ada.. itu pon mengeluh. takut gemuk. gemuk tak cantik. bukan mengeluh lambat belajar ulang kaji atau dosa berlambak. gugup bila fikir malu orang tahu sapa kamu. apa kamu kata. dan semua benda tak menarik yg tak menarik kalo org yg menarik tahu. ergh. tolong lah.. cukup sangat lah dgn wajah pura-pura dan hati yg plastik. hormon2 dlm badan sudah mungkin menyampah dgn kerja keras mereka yg sia-sia. sia-sia melayan kamu yg memanggil mereka kerna kamu stress bila zazu x beri respon? mcm mn dia nk bg respon? stimulus kamu bodoh sgt. ya, jgn marah lah. mmg bodoh, ok.. ya, kamu bodoh. tapi apa nak buat. benda dah jadi. kamu rasa tak dihargai? oh, x perlu.. buang jauh2 rasa yg tak perlu itu. buat2 lah selalu berdoa meminta pada tuhan, ya allah, berilah aku merasa cukup dgn apa yg aku ada.. sbb mmg dah cukup pon. apa yg tak cukup ialah usaha kamu. apa malas sgt nie? apa sense of curiosity kamu, nama mamat yg cute di seberang jalan sana sahaja kah? apa sense of tertanya2 kamu hanya tertumpu pada apa warna baju zazu pakai sahaja kah? arghh.. bosan lah. tau tak bosan tuh ape? kdg2 kan stress dgn kamu ini. ya, stress. stress yg bukan sikit. eh, jgn marah pulak dan bertanya kenapa. cuba tanya diri sendiri dulu.. kenapa!!!
kenapa?
entah lah awak. sy hilangkan lagi tujuan hidup yg sy gantung di dada langit. sy gelapkan lagi awan biru itu. lalu hujan turun dan kabus menyelubungi. sy pandang kanan dan kiri semuanya berlumba-lumba menggapai bintang dan saya masih dgn batang kail yg lusuh dan usang berpura2 memancing tapi laut sudah lama kontang.. topi berfikir yg saya beli di pasar sudah rosak. rosak sungguh sampai buntu saya. di mana jalan keluar? kenapa? kenapa saya membiarkan kamu memarahi saya.. tak ape. marah lah. sy rindu untk dimarah. sy rindu utk dibebel. sy rindu nak dgr suara-suara itu terjerit terpekik dgn gelagat sy yg barangkali tak berkenan di hati mereka. tolong lah. tolonglah pulas telinga saya dan seret saya ke meja yg tinggi itu. tak ape. sy rela. sy mahu diperlakukan begitu.. saya hendak kamu perhatikan sy. sy wujud lah. kenapa biarkan sahaja? sbb sy dh besar tak perlu disuruh2?
ya lah. sy dh besar. x usah peduli. ya, tak perlu. terima kasih!
No comments:
Post a Comment