i am, therefor i am

im wondering wat im feeling like now.
im in my telekung still. br abes isyak.
a weird day i guess. but a good one.
a fren reminded me about homework. thanks.
my brother just left for his YM stuffs. (reminded me of my YM too. ya allah, bile r nk guna duit for child cancer nieh? hurm.. can't wait but i can't see how ppl will MOVE IT! semua mcm snail jerh. ya laa, clinicals, hospital.. but bila prof Ikram ckp come on ppl, or else 2nd year tuh pon fail jugak. naik dowh bulu roma aku. he's nice but not always mr nice guy kan. entah. mcm2 idea kot dlm otak nieh. nak menjalankan jer. satu hal~)
esok rabu, yes, dah habis kedai2 kat umah area aku nieh cuti raya cina. boleh laa photostat buku elephant si sunshine.. a.k.a biha. hehe. and mayb kuar jln2 dgn meng gak.
and tadik, ada lintasan hati, ok.
aku ckp, asal aku rase smemangnya aku xnak jadi doctor eh?
dgn jujur, aku pon tak tahu nk jadi apa.
tapi dgn jujurnya juga, aku suka ajar.
and terus aku ingat mun, bila dia ckp, kawan dia xpk panjang bila sambung blaja lg jd cikgu after grad buat busines.
so, dr aku buat mcm tuh gak, whch is not worth it pon, baik aku all out MBBS, jadi hamba abdi hospital, then jadi mcm prof ikram/prof rashid/prof latiff.
dah gembira dah nie.
tapi, mcm xde pompuan jerh.

hurm...

lantak lah. yg penting, i can see it! provided that barney membarneykan diri dia?

erm, still i dun care. lagi. for now~

(:

gering

"no one get to see the rainbow without going through the rain"...


thanks.

dis makes my day.

alhamdulilah.


p/s: class with dr rafizi wus very cool. now i cn imagine nalini kena tease like nana kecik alwez cerita. now parvin yg kna plak. hehe. bukan racist, nama indian sng ingt maa. hehe. plus u guys jer yg lain kan. yg different, ppl rmmbr better. hee.

and i miss the past.

so much.

that i stop living in the present...

which is so wrong!

as dr rafizi ckp, (and mak aku gak..) hidup nie sng... manusia jer yg buat ia susah.

i luv u, shashu. no matter stupo u are. u r chosed, n u r the chosen one..

i hv my choices in life. i choose to live. and i choose to live for the benefits of the ummah...

saya rasa

saya rasa nak menangis
saya rasa nak menari
saya rasa nak tumbuk diri sendri, declare diri K.O dan yeay, tak payah pergi periksa
saya rasa sedikit menyesal
tapi saya rasa jalan yg saya pilih bukan saya yg pilih. Tuhan yg pilihkan utk sy.
sy rasa sy hilang part yg paling penting dlm hidup sy- untuk merasa yg dunia ini hanya sementara untuk disedihkan sgt the road not taken.
sy rasa sy bertuah

dan esok saya rasa sy boleh jawab exam surgery.

saya rasa saya boleh.
dan sy rasa Allah akan bantu hambaNya..yang dlm kesempitan.
provided that kita ingat Allah dalam masa susah dan senang.

saya rasa saya rindu untuk kembali ke masa2 lepas.
di mana sy rasa comfort zone sy sgt hebat.

tapi masa-masa itu sudah tiada.
yg ada hanyalah aku yang sudah tidak larat
atau saya saja yg rasa tidak larat.
walhal perjalanan masih bermula.

dan akan terus-terus lagi..

ya, terus! nak berundur macam tak best jer. lagi best maju!

sy rasa sy ok.

sy OK! ok.

dan sy rasa sy kena baca buku banyak2 utk esok.

doakan sy esok.

exam, exam, nasib ada exam, kalo tak, tak baca buku agaknya...